Τα τελευταία μου χριστουγεννιάτικα κάλαντα δεν μπόρεσα να τα πω. Μάταια περίμεναν πρωί πρωί οι φίλοι μου στην πλατεία. Ένας ψιλός πυρετός και μια

Σαρλ Μπωντλαίρ: “Τα άνθη του κακού” Από τον Σίμο Ανδρονίδη «Οκτάνα θα πη ανά πάσα στιγμήν ποίησις,  όμως όχι  ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη

Λένα Φερεσιάδου – Το κόκκινο ποδήλατο Τα δευτερότοκα παιδιά πάντα αποκτούν τα παλιά ρούχα, παιχνίδια και παπούτσια των πρωτότοκων και το αισθάνονται σαν τιμωρία που

Προ και μετά κορωνοϊού ΝΟΥΛΗ ΤΣΑΓΚΑΡΑΚΗ Και να που ήρθαν τα πάνω κάτω και απ’ το πουθενά κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Από κει που τρέχαμε

Εικόνα σου είμαι κοινωνία Εικόνα σου είμαι κοινωνία Εικόνα σου είμαι κοινωνία “Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». (Γαλάτεια Καζαντζάκη) Ηλίας Γιαννακόπουλος – φιλόλογος

Ο Σίσυφος και οι Έλληνες «Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων˙ είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων. κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας…../ Μα

  [Ο χορδιστής ] Με ρίμα και χωρίς – από το Μηχανικό Μολύβι. Με ρίμα και χωρίς – από το Μηχανικό Μολύβι Μάθαινε να μη

Ειρήνη Μπόμπολη – Άβυσσος φιλική/Το αίνιγμα  Οι ποιητές αυτοανθολογούνται – culturebook.gr

Όνειρο και σκληρή πραγματικότητα – Παναγιώτης Χαλούλος «Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι

Γιάννης Γεράσιμος: “Νίκος Καζαντζάκης – Ασκητική” Νίκος Καζαντζάκης: «Ασκητική»  «Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε!» «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή