19 Μαΐου: το δέντρο της πληγωμένης μνήμης Όλοι τον αγαπούσαμε το δάσκαλο, αλλά εγώ ακόμη τον κουβαλώ μέσα μου. Όσα έχτισα σηκώθηκαν πάνω στο δικό

Οι νοσηλεύτριες – οικειακοί βοηθοί  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στις κοινωνίες μας που η προσφορά και το έργο τους υπερβαίνει τα όρια μιας μέρας. Που ο

Ρίτσος – η Σονάτα της ματαιωμένης γυναίκας Ιούνης του 1956 και ο Γιάννης Ρίτσος – στον απόηχο καθοριστικών εξελίξεων για το αριστερό κίνημα – συνθέτει τη «Σονάτα

Leonardo da Vinci – να σκέφτεσαι ελεύθερα του Γιάννη Δημογιάννη Πράγμα περίεργο το λες. Το αποτύπωμα της εμβληματικής του σκέψης το αγγίζουμε σχεδόν καθημερινά σ’

Γιάννης Ρίτσος – η Ανάσταση της συμφιλίωσης του Γιάννη Δημογιάννη «Να θέλεις, να θέλεις και να μην ξέρεις τι θέλεις, κι οι μεγάλοι να λένε

Γιάννης Ρίτσος – Για τη ναρκωμένη Άνοιξη Μία μέτα- ανάγνωση, μία νεοτερική πρόσληψη του μύθου της αρπαγής της Περσεφόνης, στο βασίλειο του Κάτω Κόσμου, από

Λογοκρίνοντας “τα αεροπλάνα και τα βαπόρια” Του Γιάννη Δημογιάννη Λογοκρίνοντας “τα αεροπλάνα και τα βαπόρια”. Λογοκρίνοντας “τα αεροπλάνα και τα βαπόρια”. Ο τίτλος θα μπορούσε

Καβάφης: γεννιέται/ πεθαίνει την ίδια μέρα «Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μία θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων ∙ τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά,

Κάθομαι όλο και πιο συχνά, τελευταία και προβληματίζομαι σχετικά με τη δίνη, που έχει συμπαρασύρει τον τόπο, σ’ ένα μη αναστρέψιμο σπιράλ καθόδου. Δίχως κάποια

Θόδωρος Αγγελόπουλος: “Στη σκόνη του χρόνου”